عنوان مجموعه، «رؤیت»، کلید اصلی درک جهان هنرمند است. رؤیت در اینجا صرفاً دیدن فیزیکی نیست، بلکه تجربه‌ی مواجهه با حقیقتی است که در هاله‌ی ترس، خاطره و رویا پنهان شده. منصوری نشان می‌دهد که نگاه ما همواره آلوده به پیش‌داوری، حافظه و هراس‌های درونی است. هر آنچه می‌بینیم، با خاطره‌ها و ترس‌های ما درهم تنیده است. بنابراین «دیدن» همواره نوعی «خواندن» است؛ خواندن لایه‌هایی که در عمق ناخودآگاه و در مرز میان واقعیت و خیال رسوب کرده‌اند. بنابراین هیچ دیدنی ناب و بی‌واسطه وجود ندارد. در این معنا، آثار او نوعی پدیدارشناسی مجسمه‌ وارند: تلاشی برای آشکار کردن لایه‌های پنهان ادراک.

ادامه مطلب

در این نمایشگاه، نگاه مخاطب بخشی از اثر و به مثابه شریک تجربه ی روایت ها است. نقاشی‌ها نه برای تثبیت تصویری نهایی، بلکه برای برانگیختن فرایند دیدن به منظور رسیدن به کیفیت نگریستن و شاید بازیابی خاطراتی که مخاطب در زیست خود از آن ها گذر کرده است، خلق شده‌اند. هر چه چشم بیشتر در میان رنگ‌ها و بافت‌ها هم زمان با خوانش روایت ها حرکت می‌کند، امکان‌های تازه‌ای از ادراک و همچنین بازخوانی خاطرات گذشته هر مخاطب، شکل می‌گیرد. این آثار به‌جای آنکه تلاشی برای تثبیت تصویری پایدار باشند، جریانِ نگریستن را به رخ می‌کشند.

ادامه مطلب

«سکوت شخصی» ندا اعظمی در ظاهر یک مجموعه‌ی پرتره است، اما در لایه‌های درونی‌تر خود چیزی فراتر از بازنمایی چهره را دنبال می‌کند. این آثار همچون عرصه‌ای برای تأمل در باب سکوت و وضعیت وجودی انسان معاصر گشوده می‌شوند؛ سکوتی که نه غیاب صدا، بلکه حضوری مقاوم و اندیشنده است. پرتره‌های او در مرکز بوم نشسته‌اند، بی‌هیچ حرکت یا ژستی که ما را به سوی داستانی بیرونی هدایت کند. ثبات و انجماد این چهره‌ها یادآور لحظه‌ای ابدی است؛ لحظه‌ای که از جریان خطی زمان جدا شده و به تجربه‌ای مدیتاتیو و مکاشفه‌گرانه بدل می‌شود. سکوت در این‌جا خود زبان است، زبانی بی‌کلمه که با هر نگاه، معنا را از مسیر تصویر منتقل می‌کند.

ادامه مطلب

نقاشیخط، به ویژه در قالب کالیگرافی انتزاعی، نمایانگر قلمرو گسترده‌ای از آزادی هنری است؛ آزادی‌ای که فراتر از مهارت تکنیکی و توانایی اجرای خط است و به تجربه‌ی انسانی و حضور مخاطب نیز مربوط می‌شود. هر حرکت قلم، هر خم و هر لکه‌ی رنگ، نه تنها بیانگر حضور هنرمند است، بلکه به شکلی شهودی و حسی، مخاطب را به گفت‌وگو و تجربه دعوت می‌کند. این تعامل میان خلق اثر و دریافت آن، نقاشیخط را از یک هنر صرفاً بصری و تکنیکی خارج کرده و به تجربه‌ای چندلایه، انسانی و پویا تبدیل می‌کند. آزادی در کالیگرافی انتزاعی، هم در فرآیند خلق و هم در تجربه‌ی مخاطب نمود پیدا می‌کند.

ادامه مطلب

هنر، به ویژه در عرصه‌ی مدرن و معاصر، فراتر از بیان زیبایی‌شناسی صرف حرکت می‌کند و به حوزه‌ی فلسفه و روانشناسی نیز نفوذ می‌کند. خطوط و فرم‌ها نه تنها ساختار بصری دارند، بلکه حامل مفاهیم عمیق هستند. این مفاهیم، بسته به زمینه‌ی فرهنگی و تجربیات شخصی مخاطب، ممکن است تغییر شکل دهند یا لایه‌های جدیدی از معنا را آشکار سازند. به عبارت دیگر، هر اثر هنری یک متن باز است؛ متنی که خواننده یا بیننده آن، به شکلی فعال و پویا، آن را کامل می‌کند. این دیدگاه با نظریه‌های مدرن پدیدارشناسی هنر و فلسفه‌ی معنا هم‌خوانی دارد، که معتقدند معنا در هنر امری ثابت نیست، بلکه در تعامل و تجربه‌ی فردی شکل می‌گیرد.

ادامه مطلب

اثر هنری فراتر از زیبایی‌شناسی است؛ هر اثر، تجربه‌ای حسی و فلسفی را برایاثر هنری، نه تنها یک محصول فردی و ذهنی هنرمند است، بلکه آینه‌ای از جامعه و فرهنگ زمان خود نیز محسوب می‌شود. وقتی مخاطب با اثر مواجه می‌شود، تنها با رنگ، فرم یا ماده‌ای که هنرمند به کار برده است درگیر نمی‌شود؛ بلکه با تاریخچه، ارزش‌ها و نگرش‌های فرهنگی آن دوره نیز ارتباط برقرار می‌کند. این رابطه، هنرمند و مخاطب را وارد یک گفت‌وگوی میان‌زمانی می‌کند؛ گفت‌وگویی که می‌تواند همزمان گذشته، حال و آینده‌ی فرهنگی را بازتاب دهد.

ادامه مطلب

این پژوهش به بررسی جایگاه پیچیده و چندلایه‌ی کیوریتور در فرآیند نمایش و ارائه‌ی آثار هنری معاصر می‌پردازد. برخلاف تصور سنتی که کیوریتور را تنها به‌عنوان گزینش‌گر و ترتیب‌دهنده‌ی آثار می‌نگریست، امروز نقش او به‌عنوان یک متفکر فرهنگی، میانجی‌گر بینارشته‌ای، و سازنده‌ی گفتمان برجسته شده است. کیوریتور نه‌تنها مسئولیت انتخاب و نظم‌دهی آثار را بر عهده دارد، بلکه باید بتواند از طریق روایتگری، دانش تاریخی و اجتماعی، و حساسیت‌های زیبایی‌شناختی، رابطه‌ای مؤثر میان اثر، هنرمند و مخاطب ایجاد کند.

ادامه مطلب

 کیوریتور، طراح تجربه‌ی ادراکی انسان با اثر هنری است. نقش او صرفاً گردآوری و نمایش آثار نیست، بلکه خلق فضایی است که در آن، مواجهه‌ی مخاطب با هنر به تجربه‌ای چندلایه و زنده بدل می‌شود. در این فرآیند، هر عنصر از نور و صدا گرفته تا چیدمان فیزیکی و فاصله‌گذاری آثار در خدمت طراحی یک مسیر حسی و ذهنی برای بیننده است. کیوریتور می‌داند که اثر هنری تنها در خلأ معنا نمی‌گیرد، بلکه در بستری از روایت، زمینه و حس زیباشناختی جان می‌گیرد.

ادامه مطلب

زبان کیوریتوری مجموعه‌ای از ابزارها، عناصر و ساختارهاست که کیوریتور به واسطه آن‌ها پروژه هنری را طراحی و روایت می‌کند. این زبان شامل انتخاب آثار، نحوه چیدمان آن‌ها در فضا، طراحی نورپردازی، استفاده از صدا و حتی انتخاب مسیر حرکت مخاطب در نمایشگاه می‌شود. اهمیت زبان کیوریتوری در این است که این زبان می‌تواند مسیر درک و ارتباط مخاطب با آثار را شکل دهد. یک زبان کیوریتوری موفق، مخاطب را از صرف دیدن یک شیء هنری به سمت درک مفاهیم عمیق‌تر، تجربه عاطفی و بازاندیشی سوق می‌دهد. این زبان گاه می‌تواند آشکار باشد و گاه رمزآلود؛ گاهی ساده و گاهی پیچیده؛ اما همیشه هدفمند است.

ادامه مطلب

از آن جا که حکمت هنر اسلامی پیرامون هنر دینی (به طور خاص اسلامی) سخن می گوید و اغلب متفکران در ارتباط دین، هنر و تجربه زیباشناختی به عنوان کیفیت درونی در هنر هم عقیده اند و از طرفی زیبایی می تواند سعادت و حقیقت را منعکس سازد و در راستای آن، انسان (به عنوان ناظر و مخاطب معماری اسلامی) همواره تشنه ی رسیدن به حقیقت، سعادت و جاودانگی است،  این سوال مطرح می شود که ارتباط دین و هنر چیست و جایگاه هنر در معماری اسلامی کجاست؟

ادامه مطلب