«سکوت شخصی» ندا اعظمی در ظاهر یک مجموعه‌ی پرتره است، اما در لایه‌های درونی‌تر خود چیزی فراتر از بازنمایی چهره را دنبال می‌کند. این آثار همچون عرصه‌ای برای تأمل در باب سکوت و وضعیت وجودی انسان معاصر گشوده می‌شوند؛ سکوتی که نه غیاب صدا، بلکه حضوری مقاوم و اندیشنده است. پرتره‌های او در مرکز بوم نشسته‌اند، بی‌هیچ حرکت یا ژستی که ما را به سوی داستانی بیرونی هدایت کند. ثبات و انجماد این چهره‌ها یادآور لحظه‌ای ابدی است؛ لحظه‌ای که از جریان خطی زمان جدا شده و به تجربه‌ای مدیتاتیو و مکاشفه‌گرانه بدل می‌شود. سکوت در این‌جا خود زبان است، زبانی بی‌کلمه که با هر نگاه، معنا را از مسیر تصویر منتقل می‌کند.

ادامه مطلب

نقاشیخط، به ویژه در قالب کالیگرافی انتزاعی، نمایانگر قلمرو گسترده‌ای از آزادی هنری است؛ آزادی‌ای که فراتر از مهارت تکنیکی و توانایی اجرای خط است و به تجربه‌ی انسانی و حضور مخاطب نیز مربوط می‌شود. هر حرکت قلم، هر خم و هر لکه‌ی رنگ، نه تنها بیانگر حضور هنرمند است، بلکه به شکلی شهودی و حسی، مخاطب را به گفت‌وگو و تجربه دعوت می‌کند. این تعامل میان خلق اثر و دریافت آن، نقاشیخط را از یک هنر صرفاً بصری و تکنیکی خارج کرده و به تجربه‌ای چندلایه، انسانی و پویا تبدیل می‌کند. آزادی در کالیگرافی انتزاعی، هم در فرآیند خلق و هم در تجربه‌ی مخاطب نمود پیدا می‌کند.

ادامه مطلب

هنر، به ویژه در عرصه‌ی مدرن و معاصر، فراتر از بیان زیبایی‌شناسی صرف حرکت می‌کند و به حوزه‌ی فلسفه و روانشناسی نیز نفوذ می‌کند. خطوط و فرم‌ها نه تنها ساختار بصری دارند، بلکه حامل مفاهیم عمیق هستند. این مفاهیم، بسته به زمینه‌ی فرهنگی و تجربیات شخصی مخاطب، ممکن است تغییر شکل دهند یا لایه‌های جدیدی از معنا را آشکار سازند. به عبارت دیگر، هر اثر هنری یک متن باز است؛ متنی که خواننده یا بیننده آن، به شکلی فعال و پویا، آن را کامل می‌کند. این دیدگاه با نظریه‌های مدرن پدیدارشناسی هنر و فلسفه‌ی معنا هم‌خوانی دارد، که معتقدند معنا در هنر امری ثابت نیست، بلکه در تعامل و تجربه‌ی فردی شکل می‌گیرد.

ادامه مطلب

اثر هنری فراتر از زیبایی‌شناسی است؛ هر اثر، تجربه‌ای حسی و فلسفی را برایاثر هنری، نه تنها یک محصول فردی و ذهنی هنرمند است، بلکه آینه‌ای از جامعه و فرهنگ زمان خود نیز محسوب می‌شود. وقتی مخاطب با اثر مواجه می‌شود، تنها با رنگ، فرم یا ماده‌ای که هنرمند به کار برده است درگیر نمی‌شود؛ بلکه با تاریخچه، ارزش‌ها و نگرش‌های فرهنگی آن دوره نیز ارتباط برقرار می‌کند. این رابطه، هنرمند و مخاطب را وارد یک گفت‌وگوی میان‌زمانی می‌کند؛ گفت‌وگویی که می‌تواند همزمان گذشته، حال و آینده‌ی فرهنگی را بازتاب دهد.

ادامه مطلب

از آن جا که حکمت هنر اسلامی پیرامون هنر دینی (به طور خاص اسلامی) سخن می گوید و اغلب متفکران در ارتباط دین، هنر و تجربه زیباشناختی به عنوان کیفیت درونی در هنر هم عقیده اند و از طرفی زیبایی می تواند سعادت و حقیقت را منعکس سازد و در راستای آن، انسان (به عنوان ناظر و مخاطب معماری اسلامی) همواره تشنه ی رسیدن به حقیقت، سعادت و جاودانگی است،  این سوال مطرح می شود که ارتباط دین و هنر چیست و جایگاه هنر در معماری اسلامی کجاست؟

ادامه مطلب